CANO

Een zo gewoon mogelijk huis in een gewone straat in een gewoon dorp. Een nieuwe thuis dat zich nestelt tussen de school, de Sint-Barbarkerk en tuin van de buren. Geen instituut. Wel een kleinschalig centrum. Is dat niet de betrachting voor het Pieter Simenon-huis?
 
De volumes van 1986 richten zich naar de schaal van de woonwijk en het wonen. Doodeenvoudige bescheiden volumes van 1,5 bouwlaag onder een zadeldak. In de Dalstraat richten alle gebouwen zich met hun kopgevel naar de straat. De school doet dit, de woningen, het Pieter Simenon begeleidingstehuis, de centruminfrastructuur. Het is ook de suggestie die het beeldkwaliteitsplan doet. Een gewoon huis in de straat is dus een kleinschalig volume loodrecht op de Dalstraat met een voortuin, een haag, nagenoeg raamloze kopgevels en doorzichten. Bouwsels die geen front willen zijn. We bevestigen het archetype van de lage bungalow of het eenvoudige schuurvolume onder een hellend dak. Woon- en werkschuren met een sterke horizontale relatie met het ‘maaiveld’, met de patiotuinen, met het Mariapark, met de parvis voor de kerk, met bomen voor de kerk , kloostertuin, …
 
Een ‘zo gewoon mogelijk huis’ wordt dan een clustering van 6 schuren ontworpen als kleine huizen rond 3 binnentuinen en twee geschrankte pleinen. Elke schuur of buitenruimte krijgt zijn eigen programma. Het centrum wordt een glooiend daklandschap. Het zadeldak vormt de essentie van de ruimtebeleving voor zowel het wonen als het werken.